تأثیر آموزش تاب آوری بر سبک‌های مقابله ای و خوش بینی کودکان بی سرپرست و بدسرپرست

زمینه و هدف: بی­سرپرستی و بدسرپرستی همواره اثرات روانی و تربیتی منفی بر کودکان داشته است. پژوهش حاضر با هدف هدف این پژوهش تعیین اثربخشی آموزش تاب ­آوری بر سبک‌های مقابله­ ای و خوش­بینی کودکان بی­ سرپرست و بدسرپرست بود. روش: این پژوهش به روش شبه ‏آزمایشی با طرح پیش‏ آزمون- پس ‏آزمون با گروه کنترل بود. جامعه‏ آماری شامل تمامی دختران  12 تا 16 ساله بی­­ سرپرست و بدسرپرست ساکن در مراکز نگهداری این کودکان در شهر اردبیل در سال 1395 بودند که از میان آنها 30 نفر به‌طور تصادفی ساده انتخاب و در دو گروه آزمایش (15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر) جای دهی شدند. شرکت ‏کنندگان گروه آزمایش، آموزش تاب­ آوری را طی 9 جلسه دریافت نمودند. برای جمع‏ آوری داده ‏ها از پرسشنامه سبک‌های مقابله (پاکر و اندلر،1990) و خوش­بینی (شی­یر، کارور و بریج، 1994) استفاده شد و برای تحلیل داده‏ ها از آزمون تحلیل کوورایانس تک ­متغیره و چندمتغیره استفاده گردید. یافته ­ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که تفاوت آماری معنی­ داری بین میانگین نمرات پس ­آزمون دو گروه در سبک‌های مقابله ­ای مسئله ­مدار 0/0505/0>P، 15/16=F)، هیجان­ مدار (0/05>P، 36/9=F) و خوش­ بینی (01/0>P،21/24=F) وجود داشت ولی در سبک مقابله اجتنابی (0/05<P، 45/1=F) تأثیر معناداری یافت نشد. نتیجه­ گیری: با توجه به یافته ­های پژوهش می‌توان نتیجه گرفت که آموزش تاب­ آوری با افزایش انعطاف ­پذیری و بهبود سلامت روان‌شناختی منجر به افزایش سبک‌های مقابله ­ای کارآمد و خوش­ بینی در کودکان بی­ سرپرست و بدسرپرست شده است بنابراین می‌توان از آموزش تاب­ آوری در جهت ارتقاء سلامت روانی و اجتماعی افراد استفاده نمود.